Aan die vrouwen…

Een tekstje, nadat ik over mannen schreef. 

Aan die vrouwen … die een mannenbeweging overbodig maken omdat ze toelaten dat mannen ook hun eigen project hebben, en mannen niet vooral doen meespelen in het toneelstukje dat zij dirigeren.
… die welwillend zijn ten opzichte van andere vrouwen en bijvoorbeeld het vooroordeel niet delen dat vrouwen dommer of minder diepgaand zijn. Ja, dat valt soms onder vrouwen voor. Alsof het dragen van lippenstift of een rokje je hersenen aantast. Quod non.
… die zelfstandig zijn in hun oordeel. Wat mij betreft is dit de essentie van emancipatie en een fundamentele stap op weg naar zelfbeschikking. Je laat je gevoel van eigenwaarde dan niet bepalen door de blik van de ander. Makkelijk gezegd, maar het vergt vaak heel wat moed, eigenzinnigheid, verzet. En dus verdient het bewondering als het lukt.

Of het nu gaat over je levensproject, je uiterlijk of over iets anders: je vertrouwt op je eigen oordeel en laat anderen doen… Hoe je er zelf ook wil bij lopen, bijvoorbeeld, je beoordeelt anderen niet vanuit het ingebeelde standpunt van een ander (‘Is ze aantrekkelijker?’ op z’n Westers, of heeft ze wel ‘eer?’). Als een andere vrouw aantrekkelijker lijkt, bedenk je dat houding heel wat compenseert. En of een vrouw ‘eervol’ is, valt moeilijk op te maken uit puur uiterlijke tekenen zoals een hoofddoek, of uit oppervlakkige meningen van anderen die niet op feiten zijn gebaseerd.

Wel, telkens ik een vrouw ontmoet waarin ik zo’n houding bespeur, lijkt ze me een zegen voor andere vrouwen… en voor mannen erbij.