Na de Republikeinse conventie begon de Democratische conventie deze week. Een levendige gebeurtenis, gehouden in Charlotte, North-Carolina. Die stad geldt na Wall Street in New York als het belangrijkste financiële centrum van de Verenigde Staten, en wordt ook wel ‘Wall Street South’ genoemd. Een opmerkelijke keuze, die vooral bij linkse critici niet onopgemerkt bleef.

Zo zou de steun die Obama ontvangt van energie-gigant ‘Duke Energy’, een rol gespeeld hebben in de fondsen voor de conventie. (1) Zo democratisch blijken de ‘Democrats’ niet te zijn: toegang tot evenementen op de conventie werd gelinkt aan de financiële bijdrage van deelnemers. Belangrijke ‘donors’ waren trouwens zowel bij de Republikeinse als bij de Democratische conventie aanwezig, zoals Facebook. Kortom, Charlotte illustreert volgens bepaalde Democrats een succesverhaal in het zuiden, terwijl critici menen dat de locatie de politieke wending van de Democratische partij weergeeft: veel dichter bij financiële belangen dan vele (voormalige) kiezers zouden willen.

Protestacties

De conventie was ook levendig door de vele protestacties buiten de deuren: tegen de drones van het Amerikaanse leger, tegen het terugschroeven van burgerlijke vrijheden, tegen het gebrek aan ecologische bezorgdheid, tegen Obama’s buitenlandse beleid dat amper van een meer Republikeinse bewind verschilt. En tegen Obama’s terughoudendheid om een duidelijk migratiebeleid te voeren, waarbij illegale werkers (vooral Latino’s) verblijfsrechten zouden krijgen.

Levendig ook door de grote diversiteit: verdedigers van vrouwenrechten (zoals Lilly Ledbetter) en vertegenwoordigers van minderheden waren massaal aanwezig. De conventie gaf dus een trouwere weergave van de Amerikaanse samenleving dan de wel erg blanke Republikeinse setting.

Bill Clinton stal de show

Op de eerste avond maakte Michelle Obama, die een emotionele toespraak hield, een ijzersterke indruk. Verder lieten de ‘Democrats’ hun olifanten aan het woord, zoals voormalige presidentskandidaat John Kerry, die het in 2004 het moest afleggen tegen George Bush jr. Vooral voormalig president Bill Clinton (1992-2000) stal de show. Improviserend toonde hij zijn briljante politieke talent. Niet alleen doorspekte hij zijn speech met feiten, hij gaf zelfs meer details over de impact van het Republikeinse programma dan de Republikeinse kandidaten – Mitt Romney en Paul Ryan – een week eerder deden. Voor wie Clinton zag, is het duidelijk: mocht hij opnieuw kandidaat zijn, dan maakte Romney geen kans. De Amerikaanse grondwet verbiedt echter een derde ambtstermijn.

Clinton steunde Obama voluit. Hij verwees naar de bijzondere afkeer en haat die de Republikeinse tegenstanders voor de eerste zwarte president voelen. Een golf van tegenstand die politieke samenwerking over partijen heen onmogelijk heeft gemaakt.

Kan Obama de kiezer overtuigen?

De centrale vraag luidt of de Amerikanen het beter stellen dan vier jaar geleden. Delicate vraag voor de huidige president, want voor de middenklasse is dat niet het geval, ondanks enkele ‘overwinningen’ zoals Obamacare. Dat het nog erger had kunnen zijn of dat het nog erger zou zijn met Mitt Romney aan het stuur, lijkt de enig haalbare slogan. Minder wervend dan, ‘Yes, we can’ en ‘Change’ vier jaar geleden. Kan Obama de kiezer overtuigen, in dit moeilijke economische klimaat en met een mager palmares? Die twijfels straalden af op Obama’s speech, ondanks zijn woorden voor ‘citizenship’ en de vraag om hem meer tijd te geven voor het economische herstel.

Kiezers moeten in de Verenigde Staten de motivatie vinden om te gaan stemmen. Niet alleen heeft Obama minder elan. De Democraten ervaren nadelen van een veranderende kieswetgeving. De ‘Democrats’ zijn dan ook misnoegd dat bepaalde staten voortaan meer identificatiepapieren vragen dan voordien. Nieuwe eisen waarvan iedereen weet dat armere burgers en leden van minderheden er niet aan voldoen.

Als Obama het beste is wat een ‘links’ beleid nog kan verwezenlijken, verdient hij dan verdere steun? Linkse activisten zijn alvast verdeeld.

(1) Zie Democracy Now, uitzending van 4 september 2012.

Over Amerikaanse politiek pende ik een stukje neer over de fantastische serie van Aaron Sorkin, over The West Wing.