Neen, veel woorden wil ik aan de sappige Hollande-soap niet kwijt. Wat me wel interesseert, is de vraag of de lichtvoetigheid van de Franse president ook de neergang van de macht in Frankrijk weergeeft.  Aan Hollande lijkt alles ‘normaal’. Dat is wat hij wilde. En dat is het probleem. Verdraagt macht wel normaliteit?

De soap

Valérie Trierweiler, née Massonneau, is/was de levensgezelin van president Hollande. ‘Première Dame’ van Frankrijk. Of ‘First Girlfriend’ volgens de Amerikanen.  En nu heeft hij een maîtresse, de actrice Julie Gayet.

Een president heeft een privéleven, familiedrama’s, en misschien ook buitenechtelijke relaties. Dat hadden zijn voorgangers ook – Mitterrand, Chirac, Sarkozy. Behalve Charles De Gaulle die zei dat Frankrijk zijn maîtresse was.  Voor hem liet toewijding aan de staat weinig ruimte voor frivoliteit. De Gaulle lag ook aan de basis van de sterke presidentiële functie, zoals de Vijfde Republiek die kent. Die functie heeft bijna een koninklijk aura.

Privé wou president Hollande nooit trouwen. Ook niet met de moeder van zijn vier kinderen, Ségolène Royal. Moderne tijden. Het maakt de positie van Trierweiler fragiel: zonder huwelijk betekent een nieuwe liaison het einde van haar aanwezigheid in het Elysée.  Na de onthulling werd ze opgenomen in het ziekenhuis – ongezien voor een ‘Première Dame’. De dubbele levens van vroegere presidenten leken nooit zo pijnlijk als dit drama. Een nevenwerking van een ‘liquid society’, zoals Baumant het noemt – relaties en verplichtingen zijn vrijblijvend en kortstondig. 

Ontrouw

François Mitterrand was voortdurend ontrouw maar toch had hij een pact met zijn echtgenote, Danielle. Zij had ook haar minnaars. En Mitterrand had een duidelijke afspraak met zijn tweede gezin, die in de schaduw bleven. De moeder van Mazarine, bijvoorbeeld, bleef op de achtergrond. Als president controleerde hij zijn privéleven, terwijl hij zich publiek alleen om de republiek leek te bekommeren. Met hulp van media die de ware toedracht van zijn privéleven niet uitbrachten.

Sarkozy begon zijn presidentschap als pas gescheiden man. Dan trouwde hij met Carla Bruni. Sarkozy werkte de Fransen al danig op de zenuwen omdat hij zich de eerste zes maanden vooral aan zijn romantische leven wijdde. “Entre Carla et moi, c’est du sérieux” zei hij lachend op een persconferentie over de toekomst van Frankrijk. Een president mag maîtresses hebben, maar moet vooral president zijn.

Het schip en de klippen

Hollande lijkt stuurloos. Voor wie kiest hij nu? En wie kiest voor hem? Het  tv-optreden van Julie Gayet zette enkele journalisten op het spoor. Samen met Stephane Guillon verborg ze amper dat ze president wel heel goed kende tijdens ‘Le Grand Journal’ op Canal plus. De zaak lijkt dus een voorbeeld van de ‘m’as-tu vu’-show die de macht geworden is.

Frankrijk wacht op iemand die – eindelijk – de touwtjes in handen heeft. Privé en publiek.

In een vroegere column schreef ik over Dominique Strauss-Kahn en zijn avonturen: ‘De zaak DSK. Libertinage, inégalité et infidelité‘,  Dat was nog een ander geval dan de gewoonlijke affaires: bij DSK was er sprake van machtsmisbruik.