Over het boek ‘Kinderdromen’ is heel wat te doen geweest in de media. Artikels in De Standaard, sprekers op Radio 2, bij ‘De Madammen’. En nu in De Morgen. “Journaliste Veerle Beel zoekt uit wat volwassenen kunnen leren van kinderen”, artikel in De Morgen Weekend, p. 4-5 op 5 oktober 2014. Door  Rik Van Puymbroeck.

“Wie wil er nu geen pinguïn in huis? Of drie potten lasagna van oma opeten? Universele kinderdromen zijn dat, nu verzameld in een boek. Wat opvalt: zo weinig als de dromen zijn veranderd, zo veel de ouders. En de GAS-boetes.

Journalist Rik Van Puymbroeck

Een quote van clown Danny Ronaldo, uit een interview in De Standaard zet meteen de toon van ‘kinderdromen.’ Hij zei: ‘een clown is iemand die onbewust de dingen aanraakt die we in het leven vergeten zijn. Gewoon omdat we te druk met andere dingen bezig zijn. Een kind doet dat ook. ” 100.000 kinderen, lees je, werden via Ketnet gepolst. ‘Wat wil jij zeker doen voor je twaalf bent?’ was de vraag. Niet, schrijft netmanager Wouter Quartier in het voorwoord, met de bedoeling er een televisieprogramma van te maken. Wel om een checklist te krijgen en uiteindelijk enkele specialisten hun licht te laten schijnen over die lijstjes.

Al heel vroeg schrijft filosofe Tinneke Beeckman: “Kinderen zijn zoveel meer open. Wonderlijk is dat. Als je dezelfde vraag aan volwassenen zou voorleggen, zouden de antwoorden veel meer in dezelfde categorie vallen. Wij zouden vast allemaal zeggen dat we op wereldreis willen gaan’, zegt Tinneke Beeckman. ‘Of dat we een mooi huis willen kopen. Maar voor kinderen”.

Beeckman wijt dat aan wat ze de grotere mentale vrijheid van kinderen noemt. En dat ze die hebben vindt kinderpsychiater Peter Adriaenssens van groot belang: “niet meer kunnen dromen is zelfs gevaarlijk. We weten dat het suïcidaal gedrag verhoogt. Het is dus belangrijk dat ouders hun kinderen toelaten van te dromen en niet meteen te zeggen: dat kan niet.” Niemand zal dat betwisten, zeker niet zolang de kinderen klein zijn. Een dochtertje van vijf dat ‘dolfijnlerares’ wil worden, is allerschattigst. Zelfs met haar eigen kleine droompje dat ze liever Kathleen zou heten in plaats van Ella, daar kon je nog mee glimlachen. Moeilijker was de droom van haar zusje: ‘ik wil een jongen worden’. Soms zijn dromen van kinderen een klein steekje in je hart. Pas later kun je gerustgesteld terugkijken, maar dus: over niet élke droom stap jeonbezirgd heen.

Wat Beeckman zegt, is zeer zinvol. En maakt ja als volwassene wel een beetje jaloers. Hoeveel dromen zijn we niet verloren? niet alleen omdat ze niet konden, zoals ‘onzitbaar zijn’ en ‘vliegen op de rug van een draak’ of ‘een huis opblazen zonder lusievers’. spijtiger is het opgeven van dromen omdat ze niet passen of omdat we ons laten doen door druk en sociale media en imago.” (…)