Info bij column DS over neoliberalisme en Ayn Rand
In mijn column ‘Een fontein van egoïsme’ verwijs ik naar het stuk ‘The Fountainhead’, en naar de serie ‘Mad Men’.
De trailer van het toneelstuk, met Roark en zijn tegenhanger, Keating. Die laatste architect is zeer succesvol, al heeft hij eigenlijk geen talent. Maar hij weet altijd de klant te bekoren, en de middelmatige architectuur van zijn tijd te herhalen.
Het boek werd ook verfilmd in 1949, met Gary Cooper als Howard Roark en Patricia Neal als Dominique Francon. In zijn eindspeech legt Roark zijn ideeën over individualisme uit.
Er zijn enkele parallellen tussen een figuur als Roark, en Don Draper in Mad Men. Er zijn natuurlijk verschillen – Don is wel dankbaar voor de generositeit van iemand als Anna. Ook blijft zijn verleden hem wel parten spelen – de zelfcreatie is een illusie. Ook is Don niet echt gelukkig in zijn privé relaties. Maar goed, de overeenkomsten beschrijf ik in mijn column.
Bert Cooper ontvangt Don Draper en spreekt hem over Ayn Rand.
En hier is Don Draper in gesprek met een hippie:
Over verlangens, ideeën over liefde die ingefluisterd worden door anderen.
Tinneke Beeckman 
Mevrouw Beeckman, ik denk dat Howard Roark in grote mate het ideaal van Spinoza benadert. Hij leefde als een asceet en deed geen concessies aan zijn overtuiging. Ik vraag me af of u het boek hebt gelezen of enkel het toneelstuk zag : uw kritiek lijkt mij meer op iets anders gericht. In elk geval, Roark wordt zeker niet als “perfect” voorgesteld en Rand zegt nergens dat alle genieën miskend werden. De climax van het boek draait rond een project voor de bouw van sociale woningen, dat Roark aan de laagste prijs kon realiseren zonder zijn esthetisch credo prijs te geven. Maar anderen, de “massa” of de “middelmatigen” gebruikten zijn plannen en maakten er kitsch van, waarop hij radicaal reageerde, ongetwijfeld prevelend “ultimi barbarorum”.
Robert Van Puyvelde