In deze post verzamel ik enkele recensies van de theatermonoloog ‘Montaigne‘ gespeeld door Koen De Sutter, en met een tekst van Alexander Roose.

In De Morgen schreef Liv Laveyne een lovende recensie , en gaf het stuk 5 sterren! (link is toegankelijk voor abonnees).

In De Standaard gaf Wouter Hillaert het stuk 4/5, ‘Een manifest voor onledigheid’.

In Knack stond een bespreking van Els Van Steenberghe, met een 3/5.

En Jan-Jakob Delanoye maakte een mooie bespreking, die op de site van Cutting Edge verscheen:

“Koen De Sutter & Dadanero, ‘Montaigne’

Que sais-je?
Hij heeft het uitgevonden, het jarenlang beoefend en het bijgeschaafd tot het een volwaardig genre werd, om er tenslotte als exemple par excellence mee in de geschiedenisboeken te geraken. Michel de Montaigne en het essay: vandaag zijn het begrippen, die niet meer los van elkaar te beschouwen zijn. Bij de nieuwe vertaling van Montaignes lijvige ‘Les Essais’ een paar jaar geleden, werd luidop de vraag gesteld naar de betekenis die de teksten vandaag nog kunnen hebben. ‘Montaigne’ is het vitale antwoord, met Koen De Sutter in een zoveelste begeesterende vertolking.

Als de duistere Middeleeuwen het tijdperk van het eigen gelijk zijn, dan luidt de Montaigne de bel van de Renaissance via de twijfel. Hij weet het niet, zegt hij. Of de dingen zus of zo in elkaar zitten. Of x dan wel y de waarheid spreekt. Of de grens tussen gek en geniaal wel te trekken valt. Hij weet het niet, maar toch spreekt hij. Honderduit. Niet over de wildste hypothesen, maar over wat hij heeft meegemaakt. Over de heerlijkheden van het leven: meloenen, vrouwen, noem maar op. Nee, hij leeft niet in de wereld van de rede. Hij lééft. Van de salonfilosoof naar de gepijnigde met nierstenen, van de kenner van de oudheid naar de landheer die van zijn paard valt: de mens loert bij de denker voortdurend om de hoek. Continue Reading ›