“Het was vorige week niet de ‘week van de vrouw’. Wel die van een nieuwe ‘mannenregering’. Dat daar veel ophef over ontstond, is terecht. De samenstelling van de federale regering miskent dat de wereld voor de helft uit vrouwen bestaat. Daarbij suggereert ze dat er ‘mannelijke’ domeinen zijn, waarvoor vrouwen niet geschikt zijn. Wie dat denkt, moet dringend Catherine De Bolle, hoofd van federale politie, ontmoeten. Ja, een indrukwekkende, talentvolle, bescheiden en bijzonder intelligente vrouw leidt in dit land de politie. Hoe dat komt? Omdat ze als eerste uit de selectieproeven kwam.

Over de ‘te blanke’ regering vloeide ook veel inkt. Dat was opnieuw terecht: misschien moeten politici eens de tram nemen en wat rondkijken. De regeringspartijen hangen het credo aan dat wie in Vlaanderen hard werkt en zich integreert, daar de vruchten van plukt. Die gedachte mogen ze dan ook respecteren in hun benoemingspolitiek. En de partijen konden een dubbele slag slaan: met vrouwen als Zuhal Demir (N-VA) of Assita Kanko (MR) hadden ze meer dan voldoende talent in huis.

Dan was er nog verbazing over de uitspraak van Bret Easton Ellis, juryvoorzitter van het Gentse Filmfestival. Hij bestempelde ‘The Loft’ als een gedateerd verhaal, met personages die ‘antieke stereotypen van mannen’ zijn. Daar hadden de Vlaamse filmcritici niet aan gedacht. Meer nog, ze prijzen ‘The Loft’ al jaren de hemel in. Nochtans zegt Easton Ellis wat elke kijker kan vaststellen. De plot is duidelijk: vijf getrouwde mannen delen in het geheim een loft waar ze ongestoord hun buitenechtelijke pleziertjes organiseren. Tot ze op een ochtend het lijk van een jonge vrouw in bed ontdekken. Veel subtiele psychologie hoef je niet te verwachten in deze ‘whodunit’ met geile pubers en doortrapte manipulatoren. Niet echt realistisch, en evenmin vleiend. Ook de vrouwelijke personages zijn cliché: de sexy verschijning, de misnoegde echtgenote en het naïeve meisje. Die vrouwen bestaan alleen doorheen de blik van mannen. Geen enkel

vrouwelijk personage heeft een eigen stem. Een vrouw verschijnt er slechts als een functie in de uitsluitend mannelijk plot. De vrouwen vragen zich alleen af wat die mannen nu wel van hen denken. Ze zijn jaloers, angstig, boos. Of wrokkig omdat mannen hen onheus behandelen. Zo eenvoudig is dat. Niet geweldig realistisch, en evenmin zeer verheffend. En ja, ook dit nog: de enige ‘allochtonen’ in de Vlaamse versie zijn het keukenpersoneel. Bret Easton Ellis heeft overschot van gelijk.

Continue Reading ›