“Van Jane Austen tot Amy Schumer” Column DS 25 Jan. 2016

Unknown 08.33.05“Het is alweer bonje in Hollywood rond de Oscars. Maar daar ga ik het niet over hebben. Filosoof Stanley Cavell schreef een spectaculair boek over hoe de filmindustrie rond de oorlog omging met censuur en seks. De maatschappelijke verschuiving van verstandshuwelijk waarbij economische of religieuze overwegingen doorwegen naar een huwelijk waarin liefde centraal staat, werd in die films erg duidelijk. Vandaag zou een volgeling van Cavell het hebben over hoe sterk de verbeelding rond vrouwelijke seksualiteit op korte tijd is veranderd, wat blijkt uit vrouwenrollen in romantische komedies. Het viel me op toen ik ‘Trainwreck’ zag, de film van aanstormend toptalent Amy Schumer. Schumer, een stand-up comedian, schreef het script. Ze speelt de hoofdrol, waarvoor ze een Golden Globe-nominatie kreeg. ‘Trainwreck’ gaat over de relaties van een zeer zelfstandige, jonge vrouw, die uit een gebroken gezin komt.

Elke romantische komedie vertelt een gelukkige liefde, waarvan de goede afloop wordt uitgesteld. Allerlei obstakels staan de liefde in de weg. Het zijn de obstakels die boeiend zijn, en die doorheen de tijd zijn veranderd. Jane Austen schreef met ‘Pride and Prejudice’ de blauwdruk voor hedendaagse romantische films, die vanuit het vrouwelijke perspectief vertellen. Hoe vind je de ideale partner?

Jennifer Ehle en Colin Firth als Elisabeth Bennett en F. Darcy in Pride and Prejudice.

Jennifer Ehle en Colin Firth als Elisabeth Bennett en F. Darcy in Pride and Prejudice.

De komische plot draait dan rond twee klassieke obstakels in de liefde: botsende karakters en ongelijke sociale afkomst. In het boek van Austen is Elisabeth Bennett sociaal te min voor de familie van Fitzwilliam Darcy. Op de koop toe heeft de man een onhebbelijke karakter, wat dan trots en vooroordelen bij Elisabeth opwekt. Toch blijken twee mensen die op het eerste gezicht zo verschillend zijn, perfect bij elkaar te passen.

 

Continue Reading ›

Schoenaerts als uithangbord voor luxemerk Vuitton

Begin januari 2014 raakte bekend dat Matthias Schoenaerts het gezicht wordt van Louis Vuitton.

De acteur en graffiti-kunstenaar is vooral gekend voor zijn buitengewone acteerprestaties. Hij speelt vaak de outcast, variaties op het thema van het buitenbeentje. De gehavende man die niet echt in de burgerlijke maatschappij past ( bijvoorbeeld in ‘Loft’, ‘Rundskop’, ‘De rouille et d’os’).  Nu promoot de acteur dus wereldwijd een luxemerk. De exclusieve winkels van Vuitton vind je alleen in de meest chique wijken. Die deal komt zijn internationale bekendheid ook ten goede: dankzij Vuitton krijgt hij extra promotie voor interviews in magazines (onthulde de voormalige redactrice van een weekblad me). Dat gebeurt naar verluidt op allerlei subtiele manieren: de mode-industrie en magazines zijn van elkaar afhankelijk.  

Over die mode-industrie en haar pseudo-rebelse karakter schreef ik een column voor De Standaard Avond op 12 december 2013. Dat is wat me fascineert: wie succes heeft door zich een anti-systeem identiteit aan te meten, wordt meteen opgenomen in de kapitalistische industrie. Het gaat me niet om de persoonlijke keuzes van één individu  – Schoenaerts is er geen minder geweldige acteur om. Maar dit was mijn reflectie over de modewereld:

Continue Reading ›