“Over politieke correctheid valt een heldere definitie te geven. Politieke correctheid, schrijft Comte-Sponville in zijn ‘Dictionnaire philosophique’, gebeurt wanneer twee fundamentele dimensies van het leven – het morele en het politieke – worden verward. Wie dat doet, velt politiek een ontoereikend oordeel. ‘Het volstaat bijvoorbeeld niet om antiracist te zijn, om ook een goede immigratiepolitiek te definiëren’, aldus de Franse filosoof.

Ik zou over politieke correctheid spreken wanneer het motief voor een stelling meer met morele pose dan met inhoudelijke argumenten te maken heeft. Het gevolg van politieke correctheid is dat perceptie begint te primeren. Gelijk heb je wanneer je je tegenstander kan wegzetten als minder moreel. Dat is de logica van politiek correct denken. Natuurlijk kan iemand wel politiek overtuigd zijn van een open migratiepolitiek, bijvoorbeeld. Maar dan moet je politieke argumenten geven, zoals het feit dat illegale migranten in een systeem van gesloten grenzen niet meer kunnen terugkeren naar hun thuisland. Je geeft een niet-‘politiek correct’ argument wanneer je de tegenstander niet moreel veroordeelt omdat die andere politieke keuzes maakt.

Politieke correctheid betreft dan ook minder stellingen op zich, dan de motivatie en de argumentatie om deze te verdedigen. In die zin is een vorm van politieke correctheid ook aan de andere kant van het politieke spectrum mogelijk. Paradoxaal genoeg zelfs wanneer het verwijt van politieke correctheid valt. Dat gebeurt vaak evengoed vanuit een morele beoordeling: ‘ik durf het tenminste te zeggen, ik ben moedig, ik ben kritisch’. Hierin heeft Ignaas Devisch een punt. Dat schiet dan weinig op: de ene pose van morele superioriteit botst dan met een andere, afhankelijk van de morele waarden die voor iemand doorwegen.

Maar waarom ligt de ‘politieke correctheid’ zo openlijk onder vuur? Continue Reading ›