Dit artikel verscheen in De Standaard op 19 oktober als column.

Over Hannah Arendt, de autoriteit en de opvoeding geef ik een uitleg in het boek ‘Kinderdromen. Wat kinderen echt willen voor ze 12 zijn’, Peter Adriaenssens, Tinneke Beeckman, Jan Callebaut en Veerle Beel, Lannoo (2014), in het hoofdstuk ‘Altijd tien op tien. Over perfectie en faalangst’.

“Een kind op drie gaat naar de logopedist of een andere specialist, schrijft Veerle Beel  (DS-17/10). Een dame die me vorige week na mijn lezing kwam opzoeken vond dat ik ook naar een logopedist moest. ‘Klinkt mijn stem dan onaangenaam’, vroeg ik. ‘Neen, maar het zou je maturiteit geven’, antwoordde ze. Het is waar: Margaret Thatcher werkte ook aan haar stem. Een dieper timbre klinkt mannelijker, dus ernstiger. Ik zag plots een wonderlijke toekomst opdoemen… Het voorval illustreert de disciplinering van vandaag, de druk om wie succesrijk is te imiteren.

Als volwassene kan ik makkelijk mijn schouders ophalen voor de logica van die overigens welwillende mevrouw. Maar ouders kunnen moeilijker neen zeggen tegen allerlei experts: ‘U wilt toch het beste voor uw kind?’ Ze willen vermijden dat hun kind later kansen mist. Continue Reading ›