“De loze kreet van het populisme”, DS 19 dec. 2016

Unknown“Probeer te begrijpen zonder te oordelen, luidt het devies van de filosoof. Meteen oordelen zonder te begrijpen is helaas makkelijker, en gebeurt het dus veel vaker. Bijvoorbeeld wanneer de term populisme valt. Dat oordeel weerklinkt zodra de bevolking kiest tegen dezelfde groepen en partijen die al jaren aan de macht zijn. Toen burgers massaal stemden voor de gevestigde partijen, leken ze wijs en betrouwbaar. Dat zijn ze plots niet meer. In één adem volgt een twijfel over de democratie.

Populisme kan dus een handzaam label zijn: het is een slimme manier om de tegenstander buitenspel te zetten, en alternatieven niet eens te overwegen.

Dit neemt niet weg dat echt populisme natuurlijk wel bestaat. Het verschijnt als een demagogische stijl om aan politiek te doen; politici die zwaaien met het eenvoudige recept dat alles zal oplossen of die even voor de verkiezingen onhoudbare beloftes doen. Politici van bijna elke partij maken zich hieraan schuldig. En er zijn ook populistische politieke regimes. Deze verdedigen het waanbeeld dat het volk één is, een ondeelbaar geheel vormt, en dat wie hieraan twijfelt een parasiet is. Politieke tegenstanders worden dan vijanden, die moeten wijken. De leider pretendeert het volk te incarneren. De leider wordt de enige spreekbuis voor het volk.

Dreigt dit soort populistisch regime overal in Europa door te breken? Ik heb mijn twijfels. Zowat elke oppositie tegen de EU wordt er wel mee geassocieerd. Maar die oppositie is gegroeid uit ontevredenheid met de globalisering, en met de politieke organisatie van de Unie. Dit verzet tegen Europa is een reactie op twee kwalen: EU-politici die soevereiniteit afschaffen omdat ze de bevolking wantrouwen en hun TINA-riedel, ‘there is no alternative’.

Zo waarschuwde Juncker onlangs de Europese burgers: ze mogen niet de illusie hebben dat hun landen apart, zonder EU zouden kunnen bestaan. Ik vermoed dat Europese burgers wel degelijk beseffen dat samenwerking tussen landen noodzakelijk is. Maar burgers keren zich tegen de constructie van déze Unie. En dat moeten ze kunnen doen, zonder dat ze in één of andere donkere hoek worden geplaatst. Continue Reading ›

‘Der König Kandaules’, Opera van Vlaanderen

Unknown Opera Vlaanderen vroeg me een tekst te schrijven over ‘Der König Kandaules‘, een verhaal van Herodotos, bewerkt door André Gide, over een koning die pronkt met de schoonheid van zijn vrouw, en zijn eigen ondergang bewerkstelligt. Mijn artikel, ‘De onmogelijkheid van perfect geluk’ verscheen in Magazine Insight 7.

Over de voorstelling, die momenteel in Antwerpen en Gent speelt:

“Der König Kandaules vertelt het verhaal van Kandaules die, overtuigd van zijn eigen geluk, opschept over zijn rijkdom en de schoonheid van zijn vrouw. Muzikaal is het werk te beschouwen als een magnum opus waarin Zemlinsky zijn ganse muzikale evolutie samenvat. Dat maakt van Der König Kandaules een zeer rijke partituur, met een klankspectrum dat gaat van de rijke late romantiek tot aan de grenzen van de atonaliteit. Continue Reading ›

Spinoza – ‘overvloed’ tegenover ‘tekort’

We willen meer dan we kunnen krijgen. Meer nog, dit tekort drijft ons voort. Dat is althans de visie van Thomas Hobbes (1588-1679), en van tal van moderne denkers. Spinoza denkt er anders over.

het_rijk_van_de_schaarsteMaar ‘schaarste‘ is volgens Hobbes de natuurlijke toestand van de mens. Hans Achterhuis schreef er het boek ‘Het Rijk van de schaarste’ over:  hoe schaarste een kernprobleem wordt voor denkers in de moderniteit.

Winst, wedijver, rechtvaardigheid en verdeling van rijkdom draaien rond dit begrip. Continue Reading ›