Interview voor ‘Durf Twijfelen’, Knack, 23 februari 2022

“‘Je ziet sneller de tekortkomingen bij anderen dan bij jezelf’

Waarover is filosofe Tinneke Beeckman van gedacht veranderd? ‘Vroeger vond ik het irrelevant om een visie op God te hebben. God bestaat niet, dat was afgehandeld. Vandaag ben ik nog altijd ongelovig, maar ik denk er toch anders over.’

Door Stijn Tormans

‘Mijn ouders zijn in een streng katholiek milieu groot geworden. Later hebben ze zich van het geloof afgekeerd. Zo hebben ze mij opgevoed. Ik ben bijvoorbeeld niet gedoopt. En ben nauwelijks door de kerk beïnvloed. Vroeger dacht ik: God bestaat niet, God is dood, dat is afgehandeld. Tot ik Spinoza, Machiavelli en andere denkers begon te lezen. Dankzij hen ben ik gedacht veranderd. Ik ben nog steeds ongelovig. Maar ik denk dat je altijd een standpunt inneemt over de relatie tussen de mens, de natuur en wat die natuur overstijgt. Zelfs mensen die zeggen dat ze niet in God geloven, maken toch een metafysische keuze.’

Dat moet u eens verklaren. 

TINNEKE BEECKMAN: Misschien kan ik dat best doen door het verschil uit te leggen tussen hoe filosofen als Spinoza en Ayn Rand erover denken. Ze zijn allebei atheïst, maar bekijken de rol van de mens op een andere manier. Spinoza vergelijkt je lot met een schip op zee. Je moet je richten op je eigen kracht, en zo goed mogelijk proberen varen: je schip optuigen, navigeren, het weer inschatten… Maar uiteindelijk controleer je niet alles. Je bent God niet, je bent een deel van een groter geheel. Spinoza zegt dus: leer jezelf kennen, je beperkingen en sterktes, je passies. En hoe de wereld in mekaar zit. Daarbij moet je aanvaarden dat sommige dingen je nu eenmaal overstijgen. Ook heb je in het leven anderen nodig, je bent een sociaal wezen. Rands ideale mens, daarentegen, krijgt goddelijke allures. Hij is volstrekt rationeel en autonoom. Hij bepaalt zijn eigen morele wet. Hij is aan niemand iets verschuldigd, niet aan familie, niet aan de samenleving. Hij kan zichzelf als het ware uitvinden. En hij kan door technologie en wetenschap de wereld naar zijn hand zetten. Spinoza en Rand geloven dus niet in de Joods-christelijke God, maar ze maken wel andere metafysische keuzes over de relatie tussen mens en natuur. En over wat het individu zou kunnen bereiken. 

Er zijn dus verschillende vormen van atheïsme. Maar heeft dat ook gevolgen? 

BEECKMAN: ‘Ja. Ik besef nu dat die keuze bepaalt hoe ruim je je mogelijkheid tot handelen inschat. Hoe maakbaar je denkt dat je eigen lot is. Toen ze depressief werd, bijvoorbeeld, zuchtte Rand naar verluidt dat haar ideale held zich nooit zo angstig en machteloos zou voelen. Want haar perfecte man kan zichzelf beheersen. Spinoza’s filosofie helpt wel geweldig om met depressieve gevoelens om te gaan. Maar dàt je je verdrietig of angstig voelt, is geen falen. Elke mens heeft passies en verbeelding. Je hoeft dus jezelf niet streng te beoordelen. Hetzelfde geldt voor politieke macht. Spinoza’s visie op God leidt tot gelijkheid, democratie en pluralisme. Dat is niet zo voor Rand. Zij aanbidt de held, die de politieke en morele autoriteit krijgt om de samenleving te bepalen.’ 

U bent filosofe. Twijfelt u vaak? 

BEECKMAN: ‘Ja, als ik een gedachte ontwikkel, vraag ik soms aan mijn man: zou het niet kunnen dat ik ernaast zit? Als ik anderen bekritiseer, voeg ik er vaak aan toe: misschien lijdt mijn werk aan gelijkaardige gebreken. Je ziet gemakkelijk de tekortkomingen bij anderen, terwijl je ze bij jezelf veel moeilijker ontdekt.’

In de rubriek Durf Twijfelen vraagt Knack elke week naar de twijfels van bekende mensen. 

Dit artikel verscheen in Knack, op 23 februari 2022.

“De Verrijzenis – Lucianus van Samosata”, DS, 7 april 2017

“In de rubriek ‘De Verrijzenis’ zoekt De Standaard elke dag van de paasvakantie een goede reden om iemand uit de dood te laten opstaan.”

Ik koos voor Lucianus van Samosata (120-180 nC), romanschrijver, satiricus.

 

“‘Wel, Lucianus, dit had je niet verwacht, hé? Je dacht dat je lichaam na je overlijden in atomen uit elkaar zou vallen, dat je ziel – als die al bestond – zou vervliegen. En nu sta je hier. Verrezen, op vraag van “De Standaard”.’

‘De standaard? Van een legioen?’, vroeg Lucianus verbaasd.

‘Neen, “De Standaard” is een papyrus die duizenden Menapiërs lezen,’ zei ik. ‘Dus, vertel eens, hoe ziet het schimmenrijk er uit? Jij leek me de uitgelezen persoon om over het leven na de dood te berichten. Je hebt zovele mensen hartelijk doen lachen met je satirische stukken over de goden en de onderwereld. Zelf leefde je tijdens de heerschappij van de Romeinse keizer Marcus Aurelius. Later inspireerde je de belangrijkste auteurs van de Renaissance. Je was de lievelingsauteur van Thomas More en Erasmus. Serio ludere: ernstig spelen was hun motto.

Vandaag zijn je teksten nog verkrijgbaar. Wat heb ik genoten van je “Dodengesprekken”.  Jouw schimmige geesten die afdalen naar het rijk der doden gedragen zich niet zoals de onversaagde held Odysseus bij Homeros. Bij jou is er geen dappere Aeneas, zoals bij Vergilius, die met zijn vader over de glorierijke toekomst van de Romeinen komt praten.

Neen, jij voert daverende skeletten op, die hun begeleider Hermes smeken om hen opnieuw tot leven te wekken. Wanneer ze de rivier de Styx moeten oversteken naar de onderwereld, klampen ze zich wanhopig vast aan de mast van de overzetboot, of proberen ze inhalig aan de betaling voor de overtocht te ontsnappen. Rijke, machtige koningen jammeren onbedaarlijk omdat hun eretitels en bezittingen niets meer betekenen. Alleen de cynicus aanvaardt zijn lot en blijft tijdens de reis opgewekt zingen. Zelfs wijze filosofen geraken helemaal van slag wanneer ze op weg zijn naar de Hades. Alsof al die mooie theorieën niets uithalen, zodra het er echt op aankomt. Neem Socrates: hij laat zich aanvankelijk onverstoorbaar meevoeren, maar begint dan toch …’

‘Vertel jij me liever hoe het nu met mijn land gaat’, onderbrak Lucianus me ongeduldig.

‘Je komt uit de Romeinse provincie Syrië’, antwoordde ik. ‘Ik heb slecht nieuws, vrees ik. Een bloedige dictator zwaait er de plak en godsdienstfanatici strijden om de macht. Er heerst een oorlog over godsdienst zoals jouw tijdgenoten die nooit hebben gekend. Deze lui kunnen spottende grapjes over de Goden, zoals jij ze graag maakte, niet echt appreciëren. Zo’n tekst als “De Godenvergadering” is bij hen ondenkbaar. Jij speelde al met de goddelijke intolerantie voor atheïsme: toen Zeus vernam dat filosofen over de voorzienigheid redetwistten, bleek één van hen te beweren dat de Goden helemaal niet bestonden. In paniek riep Zeus een vergadering bijeen: iemand moest die discussiërende filosofen op andere ideeën brengen. Maar de bijeenkomst verliep chaotisch. De Goden uit de Oudheid waren een verwarde bende ruziemakers, die elkaar geen succesje gunden. Bestaan Goden trouwens wel wanneer niemand in hen gelooft? Dat was jouw provocerende uitgangspunt.’

‘Maar hoe gaat dan nu in Syrië’, wilde Lucianus met aandrang weten.

‘Steden zijn vernietigd, miljoenen mensen zijn op de vlucht en het einde is nog niet in zicht,’ legde ik uit.

‘Op aarde zijn er plekken die op de hel lijken’, mompelde hij.

Ik aarzelde om verder te gaan. ‘En ze hebben Palmyra vernield’, voegde ik zachtjes toe. Continue Reading ›

Neutraliteit is geen atheïstisch project

In de meeste opiniestukken over het ‘hoofddoekenverbod’ – eigenlijk het verbod op alle levensbeschouwelijke tekens –  staan vrijzinnigen tegenover gelovigen. Maar de neutraliteit van de overheid is niet noodzakelijk een atheïstisch project. Wie dat denkt toont precies de onmogelijkheid om buiten de religie te treden: neutraliteit wordt dan niet-godsdienst, alsof neutraliteit meteen impliceert dat elke burger atheïst moet worden.

Dat is volgens mij niet de betekenis van een seculiere staat. Seculier wil zeggen dat je je als burger niet in eerste instantie vanuit een geloof bepaalt. Eerst ben je lid van een gemeenschap, dan pas gelovige, van welk (niet-)geloof ook. Continue Reading ›